Kossakowski Przemek
Na granicy zmysłów
Kraków 2014

„Na granicy zmysłów” to niezwykle ciekawy reportaż, napisany na podstawie programu „Kossakowski. Szósty zmysł” Jego autora nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Mężczyzna na własnej skórze doświadczał praktyk znachorów, szeptunek, uzdrowicieli, szamanów, jasnowidzów i bioenergoterapeutów. Chłostano go wrzącą wodą, zakopywano żywcem w grobie, diagnozowano u niego najróżniejsze choroby a nawet klątwy, przepowiadano śmierć i informowano o nieślubnych dzieciach. W książce Kossakowski stara się opisać niecodzienne odczucia fizyczne i psychiczne, które towarzyszyły mu w trakcie wykonywanych na nim rytuałów, obrzędów i paramedycznych zabiegów. Temat wydaje się niezwykle poważny, ale Kossakowskiemu udało się opisać to przystępnie, z dystansem do siebie oraz metod medycyny konwencjonalnej jak i niekonwencjonalnej. To pozycja obowiązkowa dla osób interesujących się medycyną alternatywną i niecodziennymi zjawiskami. (AS)

Dorota Sumińska
Uśmiech gekona. Azja jakiej nie znacie
Kraków 2014

Dorota Sumińska jest znaną publicystką i lekarzem weterynarii. Uwielbia zwierzęta i podróże, których celem są najczęściej kraje azjatyckie. Swoje przeżycia opisuje w książkach, w których nie brakuje świetnych zdjęć, anegdot i rad dla każdego, kto myśli o wyprawie w tamte rejony. „Uśmiech Gekona” to książka dla miłośników przyrody i podróży choćby takich “palcem po mapie”. (AJ)

Cathy Glass
Ukryty
Warszawa 2014
        
Bohaterem książki jest dziesięcioletni Tayo. Chłopiec bez pochodzenia, “niewidzialny dla systemu, najprawdopodobniej nielegalny imigrant. Wiadomo tylko jak ma na imię, oraz ile ma lat. Nie posiada nawet żadnych rzeczy, poza ubraniem, jakie ma na sobie. Mimo to zadziwia akcentem rodem z elitarnych prywatnych szkół i nienagannymi manierami. Jakie tajemnice skrywa ten dziwny chłopiec?
Cathy Glass to opiekunka zastępcza z wieloletnim doświadczeniem. Bardzo często zajmuje się dziećmi, które mają za sobą traumatyczne przeżycia. Niektóre, zapewne te bardziej dramatyczne, przypadki opisuje w swoich książkach. Jest jedną z autorek, które podziwiam zarówno za to jak piszą, jak i za to jak żyją. Trzeba wielkiej odwagi, by wpuścić pod swój dach tak skrzywdzone dziecko, a jeszcze większej odwagi, by mu pomóc. Czytając jej relacje włos jeży się na głowie, a przecież czytający jest tylko pośrednim odbiorcą tego co się stało. Książki tej autorki nawołują do tego, by nie być obojętnym, bo tuż za ścianą może swój koszmar przeżywać na jawie ktoś zupełnie niewinny. (AJ)